Sztandar wroga – Głos Prawdy
Ta ziemia przez tysiąc lat
dawała chleb i natchnienie naszym przodkom.
Na jej polach stoczono wiele walk.
Aby poczuć zwycięstwa woń słodką.
Z ziemią krew, miesza się.
Strugą ciała płynie pot,
a Ty w ręku trzymasz miecz,
i do przodu robisz krok,
i już nie cofniesz się,
choć w powietrzu wciąż czuć strach.
Rany rozdziera gniew.
Sztandar wroga runął w piach!
Rzeki łez,
wylane przez pokolenia,
wpływają w ciszy do oceanu kłamstw.
Ukryte prawdy,
skrywane cierpienia,
od wewnątrz zemsty ogniem palą nas.
Z ziemią krew, miesza się.
Strugą ciała płynie pot,
a Ty w ręku trzymasz miecz,
i do przodu robisz krok,
i już nie cofniesz się,
choć w powietrzu wciąż czuć strach.
Rany rozdziera gniew.
Sztandar wroga runął w piach!
Blady świt.
Opada mętna mgła.
Serce wybija wojenny rytm.
Wokół nas
złowroga cisza trwa.
Lecz ją zmącił
żelaza zgrzyt.
Z ziemią krew, miesza się.
Strugą ciała płynie pot,
a Ty w ręku trzymasz miecz,
i do przodu robisz krok,
i już nie cofniesz się,
choć w powietrzu wciąż czuć strach.
Rany rozdziera gniew.
Sztandar wroga runął w piach!
