Nienawiść żydowską cnotą

Neokonserwatywne-syjonistyczne pismo „First Things” (styczeń, 2004, str. 41 – 46) opublikowało artykuł p.t. „Cnota Nienawiści” („The Virtue of Hate”) napisany przez Rabina Meir’a Y. Soloveichik’a, który dochodzi do konkluzji, że faktycznie nienawiść jest cnotą żydowską, ponieważ „nienawiść pozwala nam trwać w postawie obronnej.”

Dalej Soloveichik uzasadnia opinię, że samobójcze (kontr-)ataki zdesperowanych Palestyńczyków dowodzą, jak ważną i konieczną jest nienawiść Żydów. Są to przesądy etnocentrycznie nastawionego rabina, który uczy, że żydowska nienawiść jest najwyższą cnotą, wtedy, kiedy dla Chrześcijanina najwyższą cnotą jest miłość.

W Polsce niedawno wydano książkę pod dziwnym tytułem, który właściwie zaczyna się od pogróżki: „Zamiast procesu; raport o mowie nienawiści.” Autorzy nie byli w stanie poprzeć swego tytułu istotnymi dowodami i najwidoczniej nie znają oni wypowiedzi Żydów, takich jak Soloveichik, w sprawie nienawiści.

Pamiętam, jak przez pierwsze kilkadziesiąt lat po wojnie komicy żydowscy znęcali się nad Polakami, wygłaszając przy każdej okazji antypolskie dowcipy i wprowadzili modę mówienia tych nonsensów, w celu rozweselenia publiczności kosztem Polaków.

Przed dwudziestu kilku laty na zjeździe radiologów w Denwer, w stanie Kolorado, pierwsze przemówienie mówca zaczął od antypolskiego dowcipu. Jak tylko śmiech przycichł, moja żona zapytała „dlaczego mam słuchać na zjeździe naukowym, po wpłacie wpisowego czterystu dolarów, obrażające mnie antypolskie dowcipy?”  Powstało zamieszanie i komitet organizacyjny publicznie przeprosił moja żonę za ten nietakt. Niestety, wystąpienie mojej żony należało do wyjątków w długim okresie zniesławiania Polaków żydowskim humorem w Ameryce.

Nic więc dziwnego, że zainteresował mnie artykuł „Żydowski Humor i Subwersja Kultury [amerykańskiej]” opublikowany w piśmie katolickich inteligentów amerykańskich (Culture Wars, styczeń 2004, vol. 23, no. 2) przez doktora E. Michael’a Jones’a, który na wstępie cytuje James’a Bloom’a (autora „Gravity Fails”): „Żydowski humor jest formą agresji przeciw kulturze Ameryki.” Najwyraźniej żydowski antypolski humor w USA był i jest własnie przykładem tej agresji.

Polecamy bezpłatne konto Bank PeKao!

Jones zauważył, że istnieje podobieństwo historyczne miedzy demoralizacja Żydów przez fałszywego mesjasza Sabbetai Sevi w 1665 roku, który „uwolnił Żydów” przez danie im wolnej ręki dla zaspakajania najdzikszych seksualnych zachcianek w owych czasach, tak jak w dwudziestym wieku demoralizują USA fałszywi żydowscy mesjasze tworzący w kulturze amerykańskiej. Najlepszym przykładem jest Philip Roth, autor „Skargi Alexa Portnoy’a” („Portnoy’s Complaint” 1969). Roth zwalnia Żydów od posłuszeństwa zasadom moralności i działa w rewolucyjnej czołówce tak zwanej „rewolucji kulturalnej” lub „rewolucji seksualnej,” która demoralizuje Amerykanów już od 35-ciu lat.

Według Jones’a brak zdefiniowania tożsamości żydowskiej przez rabinów jest powodem pojawiania się fałszywych mesjaszy, takich jak Marks i Freud, którzy poprzedzali Wilhelma Reicha, oraz Lenin i Trocki, po których zjawili się Leo Strauss, a po nim obecny „guru” neokonserwatystów-syjonistów, Bernard Lewis, dziś nawołujący do „zasiewania demokracji” na Bliskim Wschodzie.

Philip Roth występował jako odkupiciel „seksualnej wolności” w latach sześćdziesiątych, kiedy pisał o znęcaniu się nad aryjskimi kobietami nazywanymi „szyksy,” przez Żydów, których nazywa „Jewboys.” Roth zaleca takie postępowanie jako zemstę za cierpienia Żydów na przestrzeni wieków. „Skarga Portnoy’a” była ostro potępiona przez Gershom’a Scholem’a, znawcę historii fałszywego mesjasza Sabbetai Sevi. Gershom ocenił Skargę Protnoy’a jako bardziej szkodliwą dla Żydów niż Protokoły Mędrców Syjonu, ponieważ książka Roth’a jest zeznaniem Żyda o nienawiści i zbrodniach dokonywanych przeciwko nie-Żydom jako akty sadystycznej zemsty.

Ciekawe jest, że Izrael jest jedynym nowoczesnym państwem, które nie zabrania prawnie handlu żywym towarem. Dzięki temu barbarzyńskiemu przyzwoleniu w handlu miedzy domami nierządu w Tel Awiwie, według miesięcznika „National Geograpfic,” cena sprzedaży kobiety z Europy środkowo wschodniej wynosi 4,000 dolarów.

Dzisiaj w USA dobrze udokumentowanym przykładem żydowskiej nienawiści w akcji jest postępowanie Allana Konigsberga, znanego jako Woody Allen. Jego romans z Katoliczką, Mią Farrow jest w szczegółach znany z reportaży i wywiadów w mediach. We własnych wspomnieniach Mia Farrow opisuje, jak zamężna z Woody Allenem adoptowała 14-cioro dzieci, z których kilkoro Woody Allen wykorzystywał seksualnie, i nie był pociągnięty do odpowiedzialności tylko dzięki jego koneksjom w policji nowojorskiej, według Mii Farrow. W końcu Woody Allen porzucił Mię  Farrow i ożenił z ich adaptowaną córką Soon-Ye, z którą jeszcze jako nastolatką współżył seksualnie od lat,  jak sam mówił, dla „podbudowania jej dobrego samopoczucia.”

Według Jones’a „rewolucja kulturalna” polegająca na seksualnym rozpasaniu osłabiła wiarę Mii Farrow i wzmocniła Woody Allena jako króla humoru żydowskiego, w czasie „złotego wieku” komedii żydowskiej w USA. Tak wiec „Cnota Nienawiści” („The Virtue of Hate”) opisana przez Rabina Meir’a Y. Soloveichik’a była podstawą sukcesu żydowskiego humoru w procesie subwersji kultury amerykańskiej i co za tym idzie – kultury światowej.

Prof. Iwo Cyprian Pogonowski, 9.02. 2004
źródło: ojczyzna.pl