Aleksander Szumański: Faszystowskie państwo ukraińskie

Po opuszczeniu Lwowa przez wojska radzieckie do miasta wkroczyły wojska niemieckie a z nimi wkroczyli banderowcy z batalionu „Nachtigall”. Ukraińcy przywitali Niemców z niesłychanym entuzjazmem. Zasypywano ich kwiatami, wyrażano radość na wszelkie możliwe sposoby. Niemcy przyjmowali to chłodno i nie reagowali w żaden sposób…

Ukraińcy szaleli wolnością. A pełną wolność pojmowali jako wyrżnięcie Polaków i Żydów. Tak często śpiewali przecież: „Smert’, smert’ Lachom, Smert’, żydiwsko-moskowskoji komuni”. Rozejście się dróg batalionu Nachtigall z hitlerowcami, wbrew temu co dziś głoszą banderowcy, miało inne podłoże. „Żołnierze” tej jednostki udzielili poparcia „rządowi” samozwańczemu i kolaboranckiemu banderowców, który powstał wieczorem 30 czerwca 1941 roku we Lwowie. Banderowcy naśladowali inicjatywy kolaborantów francuskich, norweskich i chorwackich. Ten quasi-rząd Niemcy rozgonili, albowiem był zbyt jawną dywersją przeciwko ukraińskiemu rządowi na uchodźstwie, który Niemcy od 1918 roku uznawali. Niemcy zatem, aby nie wchodzić w kolizję z emigracyjnym prezydentem ukraińskim i Hołownym Atamanen Ukrainy, Andrijem Liwyćkim, banderowski twór (zresztą bez znaczenia) rozpędzili, a żołnierzy Nachtigall odesłali do Winnicy. Tak upadły marzenia i mity o „ukraińskim imperium” od Karpat po szczyty Kaukazu! Dodać należy, że w przyjętym przez ten „rząd” (na czele z Jarosławem Stećką-Karbowyczem jako premierem) W „Akcie 30 czerwca”, znalazły się zdania: „Ukraina dla Ukraińców”; „Kto nie jest Ukraińcem nie ma prawa do egzystencji w tym państwie”. Zatem Żydzi i Polacy oraz wszyscy nie-Ukraińcy zostali już na samym wstępie rządów ukraińskich nacjonalistów pozbawieni najpierwszego ludzkiego prawa, prawa do życia na ziemi swoich ojców i dziadów. Sam Stećko w swoim przemówieniu inauguracyjnym wykrzykiwał, że „rząd OUN to dyktatura straszna dla wrogów swoich i obcych”, dyktatura bezprawia bo „nacjonalistyczne sumienie będzie kodeksem”. Było to kopiowanie wzorów hitlerowsko-faszystowskich wraz z monopartią, systemem korporacyjnym i hipermegalomanią narodową”. Jednak „tydzień panowania” banderowskich władz samozwańczych obfitował w istotne, jak się wielu Ukraińcom wydawało, wydarzenia. „Rozlepiano w miastach, miasteczkach i po wsiach obwieszczenia podpisane przez Banderę, a głoszące „smert” Lachom, Żydom i Moskwiczam”, nie pozostawiały żadnych złudzeń co do „programu politycznego” nowych władz”. Ten marionetkowy rząd przetrwał 12 dni (w tym czasie istniał legalny ukraiński rząd na emigracji) i nie uznało go żadne z państw świata. Pomimo wystosowanego przez ten „rząd” Pozdrowień dla Twórcy i Wodza Wielkich Niemiec – Adolfa Hitlera, Hitler nie uznał go i kazał Himmlerowi zająć się tą bandą fanatyków (tak określał rząd banderowski). Bandera podejrzewając, że za tymi decyzjami stoją ounowcy Melnika, wysyłał bojówkę SB z terrorystą Kozijem na czele, który w Żytomierzu [30.08.1941] morduje jego konkurentów z OUN-M – Senyka Hrywińskiego i Ściborskiego. 15.09 1941 r Bandera zostaje aresztowany i przewieziony do obozu w Sachsenhausen, osadzony w wydzielonej części obozu dla uprzywilejowanych, w dobrych warunkach, prowadzi tajne rozmowy o dalszej współpracy z Niemcami oraz rozpracowuje współwięźniów m.in. generała Roweckiego „Grota” komendanta AK i innych polityków z całej Europy (przebywała tam też profesura z UJ, AGH i KUL oraz ludzie z polskiego wywiadu). Podczas odsiadki w obozie Bandera doprowadził do porozumienia między OUN-UPA a Abwehrą. Natomiast zbrojne ramię banderowskiego rządu czyli batalion Nachtigall zasłynął z tragicznych pogromów lwowskiej ludności żydowskiej oraz z udziału w mordzie polskich profesorów lwowskich na Wzgórzach Wuleckich 4 lipca 1941 r.

źródło: Kresowy Serwis Informacyjny, Nr. 12/2022 (139),