Poezja

Marsz pasiaków

Hej, koledzy, nadchodzi dzień wolności, Zrzućmy z siebie nasz pasiasty strój! Prysną druty i radość i radość znów zagości, Choć

Pamiętam, gdym u stóp Twych dzieckiem małym wsłuchany siedział w opowieści czar o dziadku Twoim w Sybir gdzieś wygnanym, którego

Zaczęło się od tego, że rano miałam ból głowy, a potem te różne plotki i nastrój ciągle nowy. A potem

Znalazłem pantofelek taki malutki – ot, tutaj na drodze z łaźni. Jak szłaś, dziecinko, dalej? Kamieni tyle… taki ostry żwir…

W fałdach brunatnego dymu, którym targał wiatr rosły kłęby człowieczych twarzy i postaci. Z komina krematorium wypływał strach. Zaciemniał słońce

Krocz spokojnie wśród zgiełku i pośpiechu, pamiętaj jaki spokój może być w ciszy. Tak dalece jak to możliwe, nie wyrzekając