Poezja

Cierpliwość

Ten, kto nie był spałowany i skopany, ten, kto nie wie czym nienawiść jest, czym strach – tylko taki czas

Liczyli go ludzie chytrze i łakomie, Układali, przekładali śpiesznie. Mylą się w ruchach czyjeś różne dłonie, Nikt tego chleba nie

To tylko zbyt wcześnie Dotknęło mnie cierpienie, Że cała się spaliłam Na martwy, jasny popiół I pozostało tylko wytrwałe milczenie.

Ojcze nasz, który jesteś w niebie I widzisz naszą tę nędzę tułaczą, Weź Twe dzieci w swą boską opiekę I

Zabierz mnie stąd! Zabierz mnie proszę Zabierz daleko jak najdalej możesz… Zabierz mnie stąd! Dłużej nie mogę Strasznie mi smutno

Zdrajco mojego narodu – szukam cię! Szukam w szumie pochodu! Szukam i odnajduję, gdy Polskę w policzek całujesz! Słyszałem, słyszałem

Gdyśmy raz pierwszy spojrzeli ci w oczy – Przyszłaś tu niby dziwny, obcy gość – Czerń oczodołów, biała błyska kość,

Zginął, trafiony śmiertelnym ciosem Umarł, choć pragnął życia Nikt nie pochyli się nad jego losem Zaawansowanym stadium gnicia… Przeklęty został

Skowronek gniazdko ściele na ziemi, Między skibami siada ornymi, Z ziemią zbratany, w błękitach znika Ptaszyna Boża i druh rolnika.